een training in afsluiten
Eenzaam begin
Van mijn zesde tot mijn dertiende heb ik op hoog niveau aan turnen gedaan, drie keer per week . Trouw fietste ik door Delft heen en weer naar de training, door weer en wind. Altijd met zin om te trainen en iets nieuws te leren.
Heel leuk, behalve dat ik stelselmatig gepest werd door een aantal meiden. Heel geniepig en onderhuids, terwijl de trainers de andere kant op keken. Hoe heb ik dat jarenlang volgehouden? Ik denk dat ik me helemaal focuste op de sport zelf.
Zo leerde ik goed hoe je je af kunt sluiten voor anderen. Ik was een ster in ‘verdwijnen’. Maar hoewel ik me erg eenzaam voelde bleef ik maar doorgaan. Een training in volhardingsvermogen, maar ook voeding voor een heel laag zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen.
never give up
Een nieuwe liefde
Tot ik op een dag bij de judolessen van mijn broertje ging kijken. Ik vroeg beleefd of er ook judo voor meisjes was en of ik mocht kijken.”Oh nee hoor, dat gaat niet gebeuren”, was het antwoord. De grote sensei keek me met uitdagende pretoogjes aan. Ik schrok me dood….., wat had ik fout gedaan? “Je krijgt van mij een judopak aan en doet mee!”
Dat hoefde hij geen twee keer te zeggen. Dit was geheel nieuw voor me; ik voelde me heel erg welkom.
point of no return
Dit wilde ik!
Niet lang daarna vertelde ik mijn turnlerares dat ik er definitief mee stopte. Of het niet nodig was dat mijn ouders daarover kwamen praten? Vroeg de juf. “Nee hoor”, wist ik beslist, “dat is niet helemaal nodig, want ik kom niet meer”. Wat voelde ik me sterk!
een nieuwe identiteit
Gretig leer ik
Hoe anders je ontwikkelt als je je gewenst voelt! Ik wist niet wat me overkwam. Ik werd opgenomen in een grote judo-familie, met sensei Joop Gouweleeuw als pater familia.
Ik was een gretige leerling. Na elke judoles schreef ik thuis mijn nieuwe inzichten op; een hele map vol. Alle worpen tekende ik over uit een instructieboekje. Judo maakte me intens gelukkig, wat me nog meer motiveerde. Ik kon er geen genoeg van krijgen. In minder dan twee jaar was ik bruine band.
de waarden van judo
Respect
Judo heeft alles te maken met evenwicht, balans, contact en respect. Die elementen en vooral het fysieke ‘stoeien’ deden me heel erg goed. Mijn geknakte zelfvertrouwen begon langzaam te herstellen. Zodra ik op de mat stapte vergat ik alle shit. En voelde ik me thuis eenzaam, dan trok ik mijn judopak aan…om me meteen een beetje beter te voelen.
Maart 1988. Goud. damesteam NK. VLNR Myelene Heystek, Annegreeth Pieper, Joop Gouweleeuw, Mirjam Torenbeek, Birgit van de Waeter en Sjoukje?
in memoriam Joop Gouweleeuw
Een onverwacht bericht
Begin dit jaar komt mij ter ore dat mijn lieve sensei Joop Gouweleeuw, die me zo liefdevol judo heeft geleerd, is overleden.
Ik ben enorm van slag. Natuurlijk ga ik naar de uitvaart. Joop wordt in zijn kist de kerk binnengedragen door zes aangeslagen mannen in judopak en op blote voeten. Een indringend beeld dat op mijn netvlies gegrift staat. Heel emotioneel.
Maar tegelijkertijd is zijn uitvaart ook een reünie. Ineens ben ik weer zeventien en voel ik de ‘vibes‘ van judo Gouweleeuw Delft. Een diepe blijdschap trekt door me heen.
Daar in het uitvaartcentrum, tussen de broodjes kaas, neem ik me in stilte voor om mijn tweede dan te halen. Als eerbetoon aan Joop. Klein detail is dat ik tussendoor 26 jaar niet gejudoot heb. Maar als ik iets wil….. ; de eenzame turnperiode hebben me ook geleerd hoe ik standvastig kan zijn, onafhankelijk wat anderen van me denken.
Mijn inspirator Sensei Joop Gouweleeuw, 8e dan judo, 4e dan jiu jitsu.
tekenen als troost
Ode aan mijn sensei
Om mijn verdriet maar ook hernieuwde inspiratie een plek te geven, besluit ik een tekening te maken van Joop. Dat moet natuurlijke wel een aktietekening zijn. Een oud krantenartikel is mijn bron.
Geen ontsnappen aan, de verwurgingen van Joop. Met Willem Haket als uke.
dit voelt zo goed
De cirkel is rond
Hoe ik deze tekening heb gemaakt had ik een heel blog over geschreven. Ik heb het per ongeluk gewist. Maar waar het om gaat is de intentie. Joop memoreren. Het doet me enorm goed zo met hem bezig te zijn. Ik word er rustig van.
Als het klaar is, weet ik ook meteen wat ik met de tekening ga doen. Willem Haket is de geestelijk zoon van Joop, en nu de senior sensei van de club.
Op naar Delft, mijn judopakkie aan. Ik voel me er nog steeds welkom. Na de training waar ik aan mee mag doen, overhandig ik de tekening aan Willem. Hij is zichtbaar geraakt.
De cirkel is compleet. Kippenvel. Ik ben dankbaar voor wat Joop Gouweleeuw me gegeven heeft: liefde voor judo.
postscriptum
In december 2018 heb ik mijn 2e dan behaald. Ik hoop dat Joop trots op me zal zijn.